Świąt takich jak moje.................

Dyrektor przegrał. Wielokrotnie złamał prawo, wręczając mi wypowiedzenie. Sąd wykazał niekompetencję i złą wolę pracodawcy. Nareszcie - pomyślałam - koniec koszmaru. Oczywiście myliłam się. To dopiero początek. W ostatni, możliwy na złożenie apelacji, dzień urząd miasta odwołał się od decyzji. Odwołanie zostało tak późno wysłane, by przedłużyć sprawę. Gra na zwłokę da z pewnością  efekt. Przynajmniej cztery miesiące zostanę dalej bez pracy. Wydział edukacji w urzędzie miejskim powinien kontrolować praworządność dyrektorów szkół. Do UM dotarło pisemne uzasadnienie wyroku (pięciokrotne złamanie prawa przez pracodawcę w stosunku do pracownika), chyba nikt tam tego nie przeczytał. Nikogo nie obchodzi, że dyrektor działa wbrew prawu, że pracownikowi zatrudnionemu tak naprawdę przez wydział edukacji dzieje się krzywda. Teraz trzeba mu jeszcze dołożyć, pozostawiając go przez prawie rok bez środków do życia.
Urząd walczy o pieniądze. Moim kosztem będzie udowadniał w sądzie, że mimo iż zostałam bezprawnie zwolniona, nie ma dla mnie miejsca w szkole i mój powrót do niej nie jest możliwy. To nic, że przekroczyłam dawno pięćdziesiątkę, że całe życie przepracowałam w szkole, że mam teczkę pełną nagród i wyróżnień. Nieważne, że to nie ja powinnam być zwolniona (co udowodniłam w sądzie), stało się i to ja właśnie ponoszę konsekwencje tego faktu. Urząd broni "swoich" pieniędzy kosztem zrujnowania mojej kariery zawodowej, statusu społecznego, warunków życia mojej rodziny. Z tym smutnym przekonaniem wkraczam w okres świąt. Ze strachem sprawdzam stan konta. Zastanawiam się, jak długo starczy mi pieniędzy na życie. Święta to czas przebaczenia i pokory. Nie stać mnie ani na pokorę, ani na przebaczenie Zaczynam się bać swoich własnych myśli. Nie można z nimi przeżyć świąt spokojnie. Wszystkim, którzy swoimi decyzjami stanowią o losie innych, życzę świąt takich jak moje. Może gdy podejmą  kiedyś bezprawną decyzję, zadrży im ręka i przypomną sobie takie właśnie święta.